کد مطلب:20727 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چگونه ميتوان، دل بستگي به دنيا پيدا نكرد؟

از راههاي گوناگوني ميتوان، علاقه به دنيا را كاهش داد:

1. افزايش ايمان و تقوا: هرچه ايمان انسان به خدا بيشتر شود، وابستگي به دنيا، كمتر ميشود. پيامبران الهي و اولياي خدا، هرگز دلبستگي به دنيا نداشتند. عليدر اين باره ميفرمايد: اي دنيا! غير علي را فريب بده، من تو را سه طلاقه كردهام.(غرر الحكم، ج 2، ص 868.)

2. ياد مرگ: در روايات فراواني سفارش شده كه مرگ را فراموش نكنيد و بسيار به ياد مرگ باشيد. از جمله ياد مرگ، بيتوجّهي به دنيا و عدم وابستگي به آن است.

3. شناختن نفس: هنگامي كه انسان خود را بشناسد و ارزش خود را درك كند، و بداند حقيقت او، همان روح و نفس ناطق است، و جسم او بيگانه ميباشد و در هنگام مرگ از او جدا ميگردد، به دنيا وابسته نميشود، چون تمام كوشش انسانهاي وابسته به دنيا، رسيدن به لذتهاي مادي است، كه مربوط به جسم ميباشد.

4. انديشيدن در كار دنيا پرستان: فرعون، با آن همه قدرت، به هلاكت رسيد; او با غرور و تكبّر فراوان، بر مردم حكومت ميكرد، تا آنجا كه ادعاي خدايي نمود; سرانجام در همان رود نيلي كه به او ميباليد غرق شد يا قارون با آن همه ثروت كه كليد گنجهاي او را چند انسان نيرومند به زحمت حمل ميكردند به زمين فرو رفت. قرآن در اين باره ميفرمايد: فَخَسَفْنَا بِهِ وَ بِدَارِهِ الاْ ?َرْض;(قصص،81).

پس در اندك زماني، ما او را با خانه و دارايياش، به زمين فرو برديم.

تفكر و انديشه در سرنوشت قدرتهاي عظيمي، مانند فرعون و قارون، و ساير ستمگران كه با نسيمي طومار زندگيشان درهم پيچيد، ميتواند دل بستگي انسان را به دنيا كم كند.

5. توجّه به اين حقيقت كه دنيا، جايگاه زودگذر و مانند پُل عبور است و آخرت جايگاه ابدي و جاويدان است; روشن است فردي كه با اين ديد، به دنيا بنگرد، به آن وابسته نميشود.

6. توجّه به اين واقعيت كه تمام بدبختيها و گرفتاريها كه به انسان ميرسد، در اثر، دوستي دنيا است.

خداوند متعال به موسي بن عمرانغ وحي نمود: بدان كه ريشه و اساس تمام بلاها و گرفتاريها، وابستگي به دنيا است.(ميزان الحكمه، محمدي ري شهري، ج 3، ص 294.)

امام صادقدر اين باره ميفرمايد: رأس كل خطيئةٍ حُبّ الدّنيا(ميزان الحكمه، محمدي ري شهري، ج 3، ص 294.)سر منشأ همة گرفتاريها، وابستگي به دنيا است.

در پايان، توجه به اين نكته لازم است كه دنيا از جهت ذاتي بد نيست. خداوند، دنيا و نعمتهاي آن را آفريد و به بندگان خود دستور داده كه از اين نعمتها استفاده كنند; آنچه ناپسند است، وابستگي به دنياست كه انسان را از ياد خدا و امور معنوي، غافل ميسازد.